Blog budowniczy - budowa domu,wykończenia,remont.

Gaz płynny i olej są pod względem eksploatacyjnym dość podobne. Oba wymagają magazynowania, oba zapewniają podobny – wysoki – komfort ogrzewania, które w przypadku oleju opałowego jest nieco tańsze. Za to kotły olejowe są zwykle droższe od gazowych i ze względu na powstające podczas pracy zanieczyszczenia wymagają częstszych przeglądów, czyszczenia i regulacji (zalecane przy każdej dostawie oleju). Olej zawiera siarkę, więc jego spalanie jest też bardziej niż spalanie gazu uciążliwe dla środowiska. To niejedyne argumenty na korzyść gazu płynnego. Jest bardziej „uniwersalny” niż olej – można go używać w gospodarstwie domowym nie tylko do ogrzewania i przygotowywania ciepłej wody użytkowej w kotłach centralnego ogrzewania i podgrzewaczach, ale także do gotowania w kuchenkach i piekarnikach. No i bardzo łatwo przestawić się z ogrzewania gazem płynnym na zasilane gazem ziemnym, dlatego chętnie jest wybierany przez inwestorów jako paliwo tymczasowe do momentu, gdy w okolicy zostanie wybudowana sieć z tańszym w eksploatacji gazem ziemnym. Kotły na gaz płynny są bardzo podobne do zasilanych gazem ziemnym. Wyglądają identycznie, jedynie palnik jest przystosowany do spalania określonego rodzaju gazu. Za niewielką opłatą kocioł zasilany gazem z butli można przezbroić (wymienić dysze palnika i ustawić regulator ciśnienia gazu), czyli przystosować do spalania gazu ziemnego. Instalacja gazowa w domu nie wymaga przeróbek po zmianie paliwa.

Ogrzewanie gazem płynnym wybierz, gdy mieszkasz z dala od sieci gazowej lub jej budowa w pobliżu Twojej działki jest planowana w niedługim czasie i:

- nie chcesz znosić uciążliwości ogrzewania paliwem stałym (dokładania opału do kotła, usuwania i składowania odpadów z paleniska); chciałbyś mieć możliwość pełnej kontroli procesu spalania i czyste spaliny;

- chcesz mieć ogrzewanie tańsze niż energią elektryczną;

- zależy Ci na tym, by było bardziej ekologiczne niż ogrzewanie olejem opałowym; nie chcesz w domu zbiornika z paliwem (gaz jest magazynowany poza domem) i zapachu jego oparów.

Najwżniejszą wadą, ale też i zaletą gazu płynnego (bo dzięki niej może być dostępny niemal dla każdego użytkownika) jest konieczność magazynowania. Przechowuje się go w zbiorniku na terenie posesji i dostarcza do urządzeń grzewczych w domu specjalnie w tym celu wykonaną instalacją. Na inwestycję, która umożliwi nam korzystanie z gazu płynnego, trzeba wydać kilka tysięcy złotych. Zbiornika nie kupuje się na własność, tak jak to ma miejsce w przypadku oleju opałowego, ale dzierżawi lub wypożycza za kaucją od dostawcy gazu, pod warunkiem podpisania umowy na określony czas lub na dostawę określonej ilości paliwa. Można wybrać dowolnego dostawcę (firmy sprzedające gaz mają regionalnych przedstawicieli na terenie całego kraju), jednak nie należy tego robić pochopnie. Warto się dobrze przyjrzeć warunkom umowy i cenom, bo te często się zmieniają. Dystrybutorzy gazu starają się zachęcić kupujących do wybrania ich oferty, stosując różnego rodzaju promocje. Oprócz dostarczania gazu oferują też inne związane z tym usługi:

- wykonanie i niezbędne uzgodnienia projektu instalacji zbiornikowej;

- dostawę zbiorników i ich posadowienie;

- wykonanie instalacji zbiornikowej;

- nadzór nad prowadzonymi pracami;

- techniczny i budowlany odbiór instalacji;

Gaz, zwany płynnym, wykorzystywany do ogrzewania to propan techniczny lub mieszanina propanu i butanu, której właściwości zależą od składu. W normalnych warunkach atmosferycznych występuje w fazie gazowej, dopiero pod ciśnieniem zmienia stan skupienia na ciekły. Dzięki temu jego objętość zmniejsza się przeszło 250 razy. Wielkość zbiornika zależy od zapotrzebowania na gaz, czyli mocy zainstalowanych w domu urządzeń nim zasilanych. Zbiornik powinien być na tyle duży, aby nie trzeba go było napełniać częściej niż dwa razy w roku. W większości gospodarstw domowych korzystających z gazu płynnego instaluje się zbiorniki o pojemności 2700 l (2,7 m3), rzadziej 4850 l. Mniejszy wystarczy do zasilania urządzeń grzewczych o łącznej mocy 30 kW, większy zabezpieczy zapotrzebowanie do 50 kW. Objętość gazu płynnego zwiększa się w istotny sposób pod wpływem temperatury (latem nawet o 10%), dlatego ze względów bezpieczeństwa faza ciekła nie może zajmować więcej niż 85% objętości zbiornika. Napełnienie go większą niż zalecana ilością gazu grozi jego rozerwaniem. Gaz może być magazynowany tylko w zbiornikach dopuszczonych do stosowania przez Urząd Dozoru Technicznego i wyposażonych w:

- zawór bezpieczeństwa, który ma go chronić przed wybuchem na skutek nadmiernego wzrostu ciśnienia gazu spowodowanego wzrostem temperatury, na przykład w wyniku pożaru;

- zawory odcinające;

- poziomowskaz z niezależnym wskaźnikiem maksymalnego dopuszczalnego napełnienia;

- automatyczne zawory zabezpieczające przed wypływem gazu w razie awarii: zwrotny lub nadmiarowy zamontowany w miejscu podłączenia do zbiornika rury transportującej gaz, zamykający się w razie gwałtownego wypływu gazu, zazwyczaj w wyniku rozszczelnienia instalacji;

- manometr;

Firma, z którą podpiszemy umowę na dzierżawę zbiornika, w ramach ustalonej opłaty dzierżawnej zwykle zaj-mie się również montażem instalacji zbiornikowej (zewnętrznej, dostarczającej gaz do budynku) i związanymi z tym formalnościami, czyli:

- wykona projekt techniczny instalacji gazowej (lub wskaże nam projektanta ze stosownymi uprawnieniami, który go dla nas zrobi);

- zadba o serwis i wymagane przepisami rewizje zbiornika dokonywane przez Urząd Dozoru Technicznego.

Przedtem jednak będziemy musieli uzyskać warunki zabudowy zbiornika i przyłącza gazowego. Możemy je otrzymać w urzędzie gminy, jeśli złożymy w nim stosowny wniosek wraz z mapą geodezyjną do celów informacyjnych i zaznaczoną na niej planowaną lokalizacją zbiornika. To właśnie na podstawie wydanych warunków zostanie sporządzony projekt, który trzeba będzie dołączyć do zgłoszenia budowy (jeżeli pojemność zbiornika na gaz nie przekracza 7 m3, wystarczy zgłoszenie, jeśli jest większa – co zwykle się nie zdarza w przypadku instalacji do domów jednorodzinnych – będzie potrzebne pozwolenie na budowę). W ciągu 30 dni od daty zgłoszenia urząd może wydać decyzję administracyjną zakazującą budowy instalacji. Jeśli tego nie zrobi, możemy rozpocząć prace. To nie koniec formalności. Będziemy jeszcze potrzebować pozwolenia na budowę instalacji gazowej, po które trzeba się będzie również zgłosić do urzędu. Konieczne będzie powołanie kierownika budowy i prowadzenie dziennika budowy.

Zbiorniki naziemne są bardziej popularne, bo ich montaż jest mniej pracochłonny. Podziemne są bezpieczniejsze w razie wycieku gazu, ale droższe ze względu na wysoki koszt robót ziemnych i niewygodne w przypadku ewentualnej awarii i koniecznej naprawy. W zbiornikach naziemnych bez obawy zamarznięcia można magazynować propan (C3H8), ponieważ ma niską temperaturę wrzenia (-42°C). Temperatura wrzenia propanu-butanu (C3H8+C4H10) zmienia się od -42 do -0,5°C w zależności od składu mieszaniny, dlatego żeby nie mieć problemów z ogrzewaniem w czasie mrozów, trzeba go przechowywać w zbiornikach zakopanych w ziemi. Równie niekorzystne jak zbyt niska temperatura jest nadmierne nagrzewanie się zbiornika naziemnego, na przykład latem. Po przekroczeniu temperatury +40°C ciśnienie gazu w zbiorniku wzrasta do wartości 16 barów, przy której w prawidłowo zabezpieczonym zbiorniku uruchamia się zawór bezpieczeństwa.

Trzeba wybrać dla niego płaski teren, w przewiewnym miejscu, w bezpiecznej odległości od innych obiektów na własnej i sąsiedniej działce (patrz tabela). Ponieważ gaz płynny jest prawie dwukrotnie cięższy od powietrza, zbiorników nie wolno umieszczać w zagłębieniach terenu ani w pobliżu rowów czy studzienek kanalizacyjnych, bo w razie wycieku ulatniający się gaz w naturalny sposób by się tam gromadził i stwarzał zagrożenie wybuchem. Przy wyborze miejsca na zbiornik nie wolno zapomnieć o zapewnieniu możliwości jego wygodnego napełniania. Najlepiej, gdy może się ono odbywać spoza terenu posesji. Jeśli nie, trzeba przygotować wygodny, dobrze utwardzony dojazd dla ciężkiej cysterny z gazem. Jeżeli zbiornik zostanie ustawiony blisko domu, w odległości nie większej niż 10 m, instalację zbiornikową od zbiornika do umieszczonej na ścianie domu szafki gazowej będzie można poprowadzić powyżej poziomu terenu i po zewnętrznej ścianie budynku. Nie wolno jej układać pod fundamentami, wewnątrz ścian nośnych i muru szczelinowego, a w miejscu przejścia przez ścianę należy ją zabezpieczyć rurą ochronną i uszczelnić. Zbiornik gazu, rurociągi, podpory i konstrukcje trzeba uziemić. Ciśnienie gazu doprowadzanego do urządzeń grzewczych i kuchenek nie może być wyższe niż 5 kPa. Dlatego w skrzynce gazowej musi być zainstalowany reduktor obniżający je od panującego w zbiorniku do wymaganego w instalacji. Posadowienie zbiornika i wykonanie instalacji zbiornikowej są dość kosztowne. Ofertę przygotowuje się indywidualnie dla każdego inwestora. Umowa na realizację instalacji zbiornikowej jest zwykle również umową na dostawę gazu płynnego.

Można użyć rur stalowych bez szwu lub przewodowych ze szwem łączonych przez spawanie lub gwintowanych albo rur miedzianych łączonych lutem twardym. Prowadząc przewody, należy omijać pomieszczenia mieszkalne i takie, w których instalacja mogłaby przez przypadek zostać uszkodzona. W piwnicach i suterenach rury prowadzi się po wierzchu ścian lub pod stropem, na wyższych kondygnacjach można je ukryć w bruzdach osłoniętych nieuszczelnionymi ekranami. Gdy instalacja jest stalowa, bruzdę można też wypełnić łatwo usuwalną masą tynkarską – taką, pod wpływem której nie będą korodowały. Przed zakryciem bruzd trzeba przeprowadzić próbę szczelności instalacji. Ponieważ gaz jest cięższy od powietrza, poziome odcinki przewodów należy układać poniżej przewodów elektrycznych i urządzeń iskrzących, a w miejscu, gdzie się krzyżują, oddalić od siebie o co najmniej 2 cm. Instalacja musi mieć możliwość samokompensacji wydłużeń cieplnych i nie może się odkształcać pod wpływem osiadania budynku. Urządzenia grzewcze (kotły, podgrzewacze) trzeba przyłączyć do instalacji gazowej na stałe, kuchenki można elastycznymi przewodami metalowymi.

Bardzo podobna do kotłowni z urządzeniem spalającym gaz ziemny. Dla kotła o mocy nie większej niż 30 kW wystarczy pomieszczenie nieprzeznaczone na stały pobyt ludzi, na przykład kuchnia lub przedpokój, chociaż zawsze lepiej, gdy jest to osobne pomieszczenie techniczne. Jego kubatura nie może być mniejsza niż 8 m3 (lub 6,5, gdy kocioł ma zamkniętą komorę spalania), a wysokość niż 2,2 m. Warunek – musi się znajdować powyżej poziomu terenu, ponieważ pary gazu płynnego są cięższe od powietrza i w razie rozszczelnienia instalacji gromadzą się przy podłodze. Jeśli ta znajdowałaby się poniżej gruntu, gaz nie mógłby swobodnie wypłynąć z budynku i stwarzałby niebezpieczeństwo wybuchu. W podłodze nie może też być żadnych zagłębień, na przykład kanałów instalacyjnych, wpustów czy studzienek kanalizacyjnych, do których mógłby się dostać ulatniający się gaz. Aby w razie awarii nie przedostał się łatwo do innych pomieszczeń, w drzwiach do kotłowni nie może być żadnych otworów, a próg powinien mieć wysokość 4 cm. Każde pomieszczenie z urządzeniem spalającym gaz musi mieć zapewnioną odpowiednią wentylację, czyli otwór nawiewny, którym będzie dopływało powietrze potrzebne do spalania gazu w kotle, i wywiewny, połączony z pionowym kanałem wentylacji grawitacyjnej o minimalnych wymiarach 14 x 14 cm lub o 15 cm wyprowadzonym ponad dach domu. Kratka wywiewna powinna się znajdować pod sufitem pomieszczenia, najlepiej z tyłu kotła, czyli tak jak w pomieszczeniu z kotłem na gaz ziemny. Przepływ powietrza w kanale wywiewnym musi się odbywać grawitacyjnie, nie może być wymuszony żadnym urządzeniem mechanicznym. Kratka nawiewna musi być umieszczona bezpośrednio przy podłodze (a nie jak w przypadku gazu ziemnego 30 cm nad nią), ponieważ w razie wycieku gazu z kotła lub instalacji pełni funkcję otworu awaryjnego, którym gaz może się wydostać na zewnątrz. Strumień powietrza nawiewanego do kotłowni z kotłem z otwartą komorą spalania musi być większy od strumienia powietrza wywiewanego o ilość, która jest zużywana w procesie spalania, dlatego wielkość otworu nawiewnego zależy od mocy kotła.

Propan i propan-butan stosowane jako paliwo w domowych urządzeniach grzewczych i w kuchenkach są gazami wybuchowymi, co nierzadko budzi obawy potencjalnych użytkowników. W przypadku dobrze wykonanych i należycie eksploatowanych instalacji są one całkowicie nieuzasadnione. Oto kilka najważniejszych zasad, których przestrzeganie może owo poczucie bezpieczeństwa poprawić.

- W jednym domu nie mogą się znajdować jednocześnie instalacja gazu płynnego i ziemnego.

- Między kurkiem głównym a wprowadzeniem przewodu do budynku musi być zainstalowany zawór odcinający dopływ gazu do budynku.

- Przy wyborze miejsca na zbiornik trzeba przestrzegać przepisów określających jego minimalne odległości od innych obiektów na działce (budynków, granic posesji, źródeł ognia).

- Instalację zbiornikową może wykonać wyłącznie osoba z odpowiednimi uprawnieniami.

- Zbiornik musi być dopuszczony do eksploatacji przez Urząd Dozoru Technicznego.

- Przed oddaniem do użytku oraz po każdym remoncie i naprawie zbiornik i instalację należy poddać próbie szczelności.

- Zbiornik i instalacja gazu płynnego, powinny być poddawane okresowym kontrolom i przeglądom serwisowym przez cały okres eksploatacji.

- W pomieszczeniach, w których zainstalowano urządzenia gazowe, oraz piwnicach, suterenach i innych miejscach, gdzie w razie wycieku mógłby się gromadzić gaz, warto zamontować czujki wykrywające jego obecność i sygnalizujące ten fakt optycznie lub dźwiękowo albo automatycznie odcinające jego dopływ.

- W razie rezygnacji z używania gazu płynnego (na przykład po wybudowaniu przyłącza gazu ziemnego) zbiornik trzeba opróżnić, ponieważ mieszanina powietrza i gazu, który w nim pozostał, jest silnie wybuchowa.

Przepisy nakazują, aby zbiornik na gaz płynny był usytuowany w odpowiedniej odległości od elementów budowlanych, takich jak: budynki mieszkalne, ogrodzenie nieruchomości, elektryczna linia napowietrzna, studzienki wodociągowe i kanalizacyjne. Przestrzeń wokół zbiornika (o promieniu 1,5 m od wszystkich króćców) to strefa zagrożenia wybuchem. Nie może w niej być wpustów ulicznych, zasyfonowanych studzienek kanalizacyjnych, ciepłowniczych, teletechnicznych itp.

Ogrzewanie gazem płynnym nie jest tanie. Kosztuje prawie dwukrotnie więcej niż ogrzewanie gazem ziemnym i nieco więcej niż olejowe. W tej konkurencji wygrywa jedynie z energią elektryczną. Oprócz uciążliwości związanej z koniecznością magazynowania to właśnie cena gazu płynnego jest uważana za jego główną wadę. Zmienia się ona w zależności od pory roku – jest najwyższa zimą, kiedy wzrasta zapotrzebowanie na gaz, najniższa latem, gdy maleje zużycie. Przy obecnie obowiązującej taryfie (na początku kwietnia tego roku średnio 2,14 zł z VAT; ceny różnią się nieco u różnych dostawców) za napełnienie najmniejszego z używanych w domach jednorodzinnych zbiornika trzeba zapłacić blisko 5000 zł (pamiętając, że napełnia się go maksymalnie do 85% jego objętości). To niemała kwota, zwłaszcza jeśli należność trzeba uiścić w całości od ręki. Dlatego od jakiegoś czasu dystrybutorzy gazu proponują klientom różne formy płatności. U niektórych, dla zachęty, pierwsze napełnienie jest tańsze niż kolejne. Większość dopuszcza też możliwość rozłożenia płatności na raty. Kolejne firmy wprowadzają do użytku specjalne urządzenia telemetryczne, dzięki którym można prowadzić bieżącą rejestrację faktycznego zużycia gazu i rozliczać je w miesięcznych ratach. Urządzenie mierzy zużycie i przesyła dane do dostawcy. Na ich podstawie jest wystawiana faktura. Dodatkowo, oprócz pomiaru zużycia, jest odczytywany poziom gazu w zbiorniku. W ten sposób w odpowiednim momencie do dostawcy dociera sygnał o konieczności uzupełnienia zapasu paliwa. Użytkownik nie musi sam pilnować tego momentu. Niektórzy dostawcy umożliwiają rozliczanie się według faktycznego zużycia. Aby to było możliwe, na przyłączu za kurkiem głównym trzeba zainstalować gazomierz.