Blog budowniczy - budowa domu,wykończenia,remont.

Ściany i inne pionowe elementy konstrukcyjne (słupy, schody) powinny być oddzielone od przyszłej posadzki tak zwaną dylatacją obwodową z taśmy polietylenowej lub pasków styropianu gubości 1 cm. Dzięki temu podkład nie będzie narażony na odkształcenia wynikające z pracy innych elementów budynku, a dźwięki ze stropu nie będą przenoszone na ściany. Oprócz dylatacji obwodowych robi się dylatacje pośrednie, które chronią przed pęknięciami spowodowanymi skurczem wysychającego podkładu. Ich prawidłowe wykonanie zależy od kształtu i wielkości posadzki. Gdy jej powierzchnia ma kształt prostokąta o bokach poniżej 6 m i jest mniejsza niż 30 m², wystarczą dylatacje obwodowe – wokół ścian. Już przy 30 m² zalecane jest wykonanie dodatkowej dylatacji przez środek pomieszczenia. Szerokość szczelin dylatacyjnych powinna wynosić od 4 do 12 mm. Jeżeli podłoga nie nie jest czworobokiem i ma bardziej skomplikowany kształt, oprócz dylatacji obwodowych należy zrobić dylatacje na przedłużeniu zewnętrznych ścian. Jeśli któraś z wydzielonych takimi dylatacjami płaszczyzn będzie miała więcej niż 30 m², trzeba będzie jeszcze przeciąć ją przez środek dodatkową dylatacją. W długich korytarzach szczeliny dylatacyjne należy robić w odległościach równych 2-2,5-krotności szerokości korytarza. Poza tym dylatacje powinno się wykonywać w miejscach zmiany grubości i rodzaju podkładu, łączenia różnych posadzek, przy fundamentach urządzeń i na styku z dylatacjami innych konstrukcji. Nacięcie dylatacyjne ma głębokość 1/2-1/3 grubości podkładu. Przerwy dylatacyjne wewnątrz domu mogą pozostać niewypełnione, ale na zewnątrz trzeba je wypełnić materiałem wodoszczelnym (na przykład silikonem), aby nie zbierała się tam woda, która mogłaby uszkodzić posadzkę. Szczeliny dylatacyjne powinny się pokrywać z fugą okładziny ceramicznej lub kamiennej, a w podkładach zbrojonych nie przecinać zbrojenia. Do wypełnienia dylatacji można też stosować gotowe profile dylatacyjne.