Blog budowniczy - budowa domu,wykończenia,remont.

Można i najlepiej zrobić to podczas planowanego remontu, niekoniecznie generalnego. Kabina sauny ma konstrukcję wolno stojącą. Montuje się ją dość szybko, zwłaszcza gdy zadanie powierzy się wyspecjalizowanej firmie. Większym problemem niż samo prowadzenie prac może być znalezienie miejsca na saunę we wcześniej zagospodarowanym domu. Jeśli nie ma wolnego pomieszczenia, można ją próbować ustawić w części dużej łazienki albo przeznaczyć na ten cel jeden z pokoi. W nowo budowanym domu o saunie najlepiej myśleć już podczas powstawania projektu, a gdy kupujemy gotowy – zawczasu go zaadaptować. W bezpośrednim sąsiedztwie kabiny warto wtedy zaplanować natrysk oraz miejsce albo pomieszczenie do odpoczynku po lub w trakcie kąpieli. Jeżeli nie uda się wygospodarować miejsca na saunę w domu lub zbudowanie jej tam wymagałoby bardzo dużego zakresu prac remontowych, można umieścić ją na terenie posesji, ale nie bezpośrednio na zewnątrz, tylko w oddzielnym małym domku. Wolno stojąca kabina byłaby narażona na zbyt duże straty ciepła. Koszt gotowej sauny budowanej na zewnątrz ze zrozumiałych względów będzie wyższy niż kabiny montowanej w pomieszczeniu. Za domek z sauną i jej wyposażeniem trzeba zapłacić ponad 20 tys. zł.

Jeśli to tylko możliwe, to znaczy pozwalają na to wymiary i kształt pomieszczenia przeznaczonego na kabinę sauny, lepiej wybrać pierwsze rozwiązanie, czyli zmontować saunę z gotowych prefabrykowanych elementów: ścian, sufitu, podłogi oraz ławek. W ten sposób może powstać kabina o standardowych wymiarach od 120 x 120 cm do 300 x 250 cm albo o innych, dowolnych, zamówionych u producenta według indywidualnego projektu. Jeżeli ze względu na nietypowy kształt pomieszczenia, na przykład liczne załamania ścian i sufitu, nie jest możliwe zainstalowanie sauny prefabrykowanej – pozostaje zbudowanie jej na miejscu. Bezpieczniej powierzyć takie zadanie specjalistom

Można, zwłaszcza gdy ma się smykałkę do majsterkowania. Montaż z gotowych elementów nie jest zbyt skomplikowany. Można się z nim uwinąć w dwa-trzy dni. Oszczędni mogą wybrać wariant bardziej pracochłonny, ale za to tańszy i kupić zestaw do budowy sauny typu „zrób to sam”. Zawiera on wszystkie potrzebne materiały: elementy konstrukcji szkieletowej, izolację, listwy montażowe, panele wykończeniowe, gwoździe i śruby. Samodzielne wybudowanie sauny z kupionych u producenta (dystrybutora) elementów pozbawi nas jednak możliwości uzyskania gwarancji na kabinę i osprzęt.

Przede wszystkim takich, które są odporne na wysoką temperaturę i dużą wilgotność, ale jednocześnie zapewnią użytkownikom komfort i bezpieczną kąpiel. Najlepiej spełnia te warunki drewno, chociaż niektóre widoczne elementy sauny robi się także z innych materiałów, na przykład aluminium lub szkła. Wnętrze kabiny wykłada się panelami o grubości nie mniejszej niż 12 mm zrobionymi z drewna, które nie zawiera dużej ilości żywicy i nie ma zbyt wielu sęków. Najlepiej nadają się do tego celu świerk skandynawski, osika i cedr. Drewnianą kratkę podłogową, klamkę oraz próg warto zabezpieczyć specjalnym lakierem, takim jak do impregnacji drewnianych łodzi, a poziome powierzchnie ławek specjalnym bezwonnym i bezbarwnym olejem parafinowym. Podłogę można wyłożyć terakotą lub wykładziną z tworzywa sztucznego (odporną na wysoką temperaturę)

Praktycznie dowolne, ale im będzie mniejsza, tym mniej wygodna będzie kąpiel. Jeśli tylko miejsce na to pozwala, co najmniej jeden bok sauny powinien być dłuższy niż 2 m, bo wtedy dorosły człowiek będzie się mógł w niej położyć (w pozycji leżącej ciało nagrzewa się bardziej równomiernie). W przeciwnym razie będzie można zażywać kąpieli wyłącznie na siedząco.

Najczęściej buduje się sauny o wymiarach 200 x 160 lub 200 cm. Mogą w nich jednocześnie przebywać trzy osoby, czyli rodzina średniej wielkości. Wysokość sauny w miejscu, gdzie jest zamontowany piec, nie powinna być mniejsza niż 200 cm. Ławki – proste, w kształcie litery L lub U – mogą być umieszczone na kilku (najczęściej dwóch) poziomach, mogą mieć oparcia i maskujące osłony.

W krajach skandynawskich, ale nie tylko, panuje opinia, że sauna jest doskonałym sposobem na zahartowanie ciała. Nie udowodniono wprawdzie naukowo jej leczniczego działania, mimo to przy rozmaitych schorzeniach, między innymi układu oddechowego, nerwowego czy układu krążenia, zalecają ją nawet lekarze. Niestety nie wszyscy mogą korzystać z sauny. Nie jest wskazana dla osób cierpiących na niektóre choroby lub dolegliwości, na przykład choroby serca, cukrzycę, zapalenie żył oraz skłonność do pękania naczyń krwionośnych. Na wszelki wypadek przed pierwszą wizytą w saunie warto skonsultować się z lekarzem. Nie każdy rodzaj kąpieli w saunie działa na organizm człowieka identycznie. Większość osób (nawet małe dzieci) dobrze znosi saunę parową, czyli taką, w której powietrze ma temperaturę 40-65°C i wilgotność większą niż 40%. Takie warunki są wytwarzane przez specjalne piece ogrzewające powietrze i jednocześnie wytwarzające gorącą parę wodną lub tradycyjne piece i oddzielne generatory pary. W saunie mokrej temperatura jest wyższa (70-90°C) i powietrze mniej wilgotne (25 40%). To efekt polewania wodą kamieni znajdujących się w piecu sauny. „Najtrudniejsze” warunki panują w saunie suchej, gdzie temperatura wynosi około 100oC, a wilgotność zaledwie 10%, czyli mniej więcej pięciokrotnie mniej niż zimą w pomieszczeniach mieszkalnych. W takich warunkach skóra szybko się wysusza i człowiek mocno się poci.

Przede wszystkim takich, które są odporne na wysoką temperaturę i dużą wilgotność, ale jednocześnie zapewnią użytkownikom komfort i bezpieczną kąpiel. Najlepiej spełnia te warunki drewno, chociaż niektóre widoczne elementy sauny robi się także z innych materiałów, na przykład aluminium lub szkła. Wnętrze kabiny wykłada się panelami o grubości nie mniejszej niż 12 mm zrobionymi z drewna, które nie zawiera dużej ilości żywicy i nie ma zbyt wielu sęków. Najlepiej nadają się do tego celu świerk skandynawski, osika i cedr. Drewnianą kratkę podłogową, klamkę oraz próg warto zabezpieczyć specjalnym lakierem, takim jak do impregnacji drewnianych łodzi, a poziome powierzchnie ławek specjalnym bezwonnym i bezbarwnym olejem parafinowym. Podłogę można wyłożyć terakotą lub wykładziną z tworzywa sztucznego (odporną na wysoką temperaturę)

Aby nie dopuścić do zawilgocenia pomieszczenia, w którym się znajduje sauna, i do przegrzania jej elementów. Powietrze musi mieć możliwość swobodnego przepływu – we wnętrzu sauny i wokół jej elementów – oraz wymiany. W tym celu ściany sauny powinny być oddalone o co najmniej 3 cm od ścian pomieszczenia. W ścianie pod piecem musi się znajdować otwór wlotowy powietrza o powierzchni około 100 cm². Podczas korzystania z sauny musi być całkowicie otwarty. Powinno przez niego dopływać powietrze z tego samego pomieszczenia, z którego dostaje się do niej podczas otwierania drzwi. Otwór wylotowy najlepiej umieścić jak najdalej od wlotowego – na ścianie przy suficie lub po prostu w suficie.

Nie, ponieważ wcale nie powstaje w niej dużo wilgoci. Co więcej, w rzeczywistości jest to najbardziej suche pomieszczenie w całym domu. Wyjątek stanowi podłoga, na której podczas kąpieli w saunie może się zebrać woda, na przykład rozlana przy okazji polewania kamieni w piecu. Dlatego dół kabiny trzeba zabezpieczyć przed wchłanianiem wody, na przykład umieszczając kabinę na specjalnych profilach. W podłodze (zwłaszcza w saunie parowej) wyłożonej materiałem odpornym na wodę i wysoką temperaturę (na przykład terakotą) warto zrobić odpływ z syfonem. Zapewni to wygodny odpływ wody, nie tylko tej przypadkowo rozlanej podczas kąpieli, ale także używanej do mycia podłogi w saunie.

Nie, jeśli przestrzega się zasad ochrony przed porażeniem prądem. W saunie są one ostrzejsze niż w łazience. W zasadzie oprócz pieca można instalować w niej wyłącznie niezbędne oprawy oświetleniowe, zegary i czujniki temperatury. Urządzenia mogą być zasilane indywidualnie z transformatora separacyjnego lub niskim napięciem nieprzekraczającym dopuszczalnego napięcia dotykowego SELV (Safety Extra Low Voltage) – 12 lub 24 V.

Oświetlenie zasilane napięciem 230 lub 12 V może się znajdować w IV strefie, czyli na suficie lub na ścianach pod ławkami. Najczęściej lampy montuje się na ścianach w odległości około 30 cm od sufitu, nigdy bezpośrednio nad piecem. Żarówki są całkowicie zasłonięte i nie ma do nich bezpośredniego dostępu. Dodatkowo można je osłonić specjalnymi drewnianymi abażurami. Do saun są zwykle oferowane oprawy oświetleniowe z tak zwaną podwójną izolacją

(II klasa ochronności). Od niedawna do oświetlania saun zaczęto używać także projektorów ze światłowodami, których końcówki umieszcza się w ścianach lub suficie.

Są one całkowicie bezpieczne.

Zdecydowanie elektryczny. Piece na drewno są dzisiaj używane bardzo rzadko. Są trudniejsze w obsłudze i wymagają podłączenia do osobnego przewodu dymowego. Mogą się natomiast przydać tam, gdzie nie jest doprowadzona energia elektryczna, na przykład w saunie wolno stojącej poza domem. W saunie z piecem na drewno nie jest potrzebny wylot powietrza. Wlot powinien się natomiast znajdować przy podłodze, jak najdalej od pieca.

Dobrana do kubatury sauny. W saunach domowych przyjmuje się zwykle około 1 kW na 1 m3. Piec powinien się szybko nagrzewać – mniej więcej w 20 min do temperatury 80oC. Sposób zasilania pieca oraz dokładne wymagania dotyczące przyłącza elektrycznego znajdują się zawsze w instrukcji pieca. Mniejsze piece o mocy do 5 kW mogą być zasilane z instalacji jednofazowej, większe zwykle trzeba podłączyć do trójfazowej. To bardzo ważna informacja zwłaszcza dla tych, którzy zamierzają instalować saunę w istniejącym domu.

Panelami sterującymi wbudowanymi w piec lub oddzielnymi, montowanymi zazwyczaj na zewnątrz sauny. Na panelu ustawia się temperaturę kąpieli, wilgotność oraz czas włączenia i wyłączenia pieca. Jeśli zainstaluje się piec z funkcją „stand by” lub „zmienna moc”, można znacznie ograniczyć zużycie energii elektrycznej i utrzymywać w saunie jednakową temperaturę przez cały czas kąpieli. Dla większego bezpieczeństwa korzystania z sauny warto wybrać piec z zabezpieczeniem na wypadek przegrzania. Zasilanie odłączy się w nim automatycznie, kiedy z jakiegoś powodu – na przykład złej wentylacji, nieumyślnego przykrycia pieca ręcznikiem lub nieprawidłowego ułożenia kamieni – nadmiernie wzrośnie jego temperatura.

Panelami sterującymi wbudowanymi w piec lub oddzielnymi, montowanymi zazwyczaj na zewnątrz sauny. Na panelu ustawia się temperaturę kąpieli, wilgotność oraz czas włączenia i wyłączenia pieca. Jeśli zainstaluje się piec z funkcją „stand by” lub „zmienna moc”, można znacznie ograniczyć zużycie energii elektrycznej i utrzymywać w saunie jednakową temperaturę przez cały czas kąpieli. Dla większego bezpieczeństwa korzystania z sauny warto wybrać piec z zabezpieczeniem na wypadek przegrzania. Zasilanie odłączy się w nim automatycznie, kiedy z jakiegoś powodu – na przykład złej wentylacji, nieumyślnego przykrycia pieca ręcznikiem lub nieprawidłowego ułożenia kamieni – nadmiernie wzrośnie jego temperatura.

Wbrew pozorom niewiele. Piec elektryczny odpowiedni do sauny o wymiarach 200 x 160 cm podczas nagrzewania i kąpieli zużywa mniej więcej 4 kWh energii (to o przeszło 2 kWh mniej, niż potrzeba na podgrzanie wody do kąpieli w wannie). Jej koszt to około 1,6 zł (1 kWh kosztuje średnio 0,39 zł), bez względu na to, ile osób jednocześnie przebywa w saunie. Im więcej, tym mniejszy będzie koszt kąpieli przypadający na jedną osobę. Porcja energii, którą pobiera piec w czasie kąpieli, pokrywa część zapotrzebowania budynku na ciepło. Sauna stanowi coś w rodzaju dodatkowej izolacji ścian budynku, dlatego nawet wtedy, gdy nie jest używana, zmniejsza zużycie energii (do 500 kWh w ciągu roku).