Ranniki to rośliny wczesnej wiosny. Najpopularniejszy u nas rannik zimowy zakwita już w marcu, a nawet w lutym, często wśród zalegającego jeszcze śniegu. Do jego miododajnych żółtych kwiatów zlatują się przebudzone już owady. Po przekwitnięciu stopniowo zamierają liście. Okres, gdy ich zżółkłe fragmenty są jeszcze widoczne, to najlepsza pora na wykopywanie bulwek, później trudno je odnaleźć wśród grudek ziemi. Ranniki mogą rosnąć w tym samym miejscu przez dwa-trzy lata, ale potem warto je odmłodzić. W tym celu bulwki należy wykopać i podzielić, odłamując większe rozgałęzienia. Można je sadzić zaraz po podzieleniu albo przechować w torebkach foliowych obsypane wilgotnym torfem i posadzić wczesną jesienią. Ranniki lubią ziemię próchniczną, lekko kwaśną (pH około 5,5) i stanowiska słoneczne. Można je sadzić pod krzewami liściastymi, które wczesną wiosną nie zacieniają podłoża. Należy tylko pamiętać, że nie mogą znaleźć się w ziemi ani zbyt płytko, bo wyschną lub przemarzną, ani zbyt głęboko, bo będą słabo rosły. Optymalna głębokość to 4-8 cm (przy sadzeniu cebulek i bulw obowiązuje generalna zasada – sadzimy je na głębokość mniej więcej trzykrotnej średnicy, czyli im są większe, tym głębiej).
źródło obrazka : www.gniazdko.com
0 komentarze:
Prześlij komentarz